سليمان بن عبدالله حكايت كند:

روزي با عده اي به منزل حضرت موسي بن جعفر عليهماالسلام وارد شديم و در حضور آن حضرت نشستيم.

پس از لحظاتي، زني را كه صورتش به عقب برگشته بود، آوردند و از حضرت خواستند كه او را معالجه نمايد.

امام كاظم عليه السلام دست راست مبارك خود را بر پيشاني زن و دست چپ را پشت سر او نهاد و سر و صورت او را به حالت طبيعي برگرداند؛ و زن سالم شد.

سپس حضرت زن را مخاطب قرار داد و فرمود: مواظب باش بعد از اين مرتكب چنين خلافي نشوي.

افراد در مجلس سئوال كردند: ياابن رسول الله! اين زن چه كار خلافي را انجام داده، كه دچار اين عقاب شده است؟

امام عليه السلام فرمود: نبايد راز او فاش گردد، مگر آن كه خودش مطرح كند.

هنگامي كه از زن سئوال شد كه چه عملي انجام داده بودي؟



[ صفحه 48]



گفت: شوهرم غير از من همسر ديگري دارد و هر دو در يك منزل هستيم، در حالي كه هووي من پشت سرم نشسته بود، من بلند شدم تا نماز بخوانم؛ شوهرم حركت كرد و رفت، من گمان كردم پيش آن همسرش رفته است، پس صورت خود را برگرداندم تا ببينم چه مي كنند، هوويم را تنها ديدم و شوهرم حضور نداشت.

و چون چنين گمان خلافي را نسبت به شوهرم انجام دادم، به آن مصيبت گرفتار شدم و به دست مبارك مولايم، آن عقاب برطرف شد و توبه كردم [1] .

همچنين به نقل از اسحق بن عمار آورده اند:

هنگامي كه امام موسي كاظم عليه السلام به سوي بصره رهسپار بود، من نيز همراه ايشان در كشتي سوار بودم، پس چون نزديك شهر مداين رسيديم موج عظيمي دريا را فرا گرفت و پشت سر ما كشتي ديگري بود كه در آن جمعيتي، عروسي را به منزل شوهرش مي بردند.

ناگهان فريادي به گوش رسيد، حضرت فرمود: چه خبر است؟

اين سر و صداها و فريادها براي چيست؟

گفتند: در آن كشتي، دختري را به عنوان عروس به منزل شوهرش مي برند، عروس كنار كشتي رفته و خواسته كه دستهايش را بشويد، ناگهان يكي از النگوهايش داخل آب دريا افتاده است.



[ صفحه 49]



حضرت فرمود: كشتي را متوقف نمائيد و ملوان و خدمه آماده ي كمك و برداشتن النگو باشند.

پس از آن، حضرت به ديواره ي كشتي تكيه داد و دعائي را زمزمه نمود و سپس فرمود: ملوان ها سريع پائين روند و النگو را بردارند.

اسحاق گويد: در همان حال متوجه شديم كه آب فروكش كرده و النگو روي زمين آشكار است.

بعد از آن، حضرت افزود: النگو را برداريد و به صاحبش - عروس - تحويل دهيد؛ و بگوئيد كه خداوند متعال را حمد و سپاس گويد.

و چون مقداري حركت كرديم و از آن محل گذشتيم به حضرت عرض كردم: فدايت گردم، اگر ممكن است دعائي را كه خواندي، به من تعليم فرما؟

امام عليه السلام فرمود: بلي، ممكن است؛ مشروط بر آن كه آن دعا را به كسي كه اهليت ندارد، نياموزي مگر به شيعياني كه مورد اعتماد باشند؛ و سپس حضرت آن دعا را املا نمود و من نوشتم [2] .



[ صفحه 50]