در كتابهاي مختلفي وارد شده است:

در يكي از سالها ابوحنيفه - كه رهبر و امام فرقه ي حنفي ها از اهل سنت مي باشد - در زمان امام جعفر صادق عليه السلام وارد مدينه ي طيبه گرديد و به قصد ديدار آن حضرت راهي منزلش شد؛ و در راهروي منزل حضرت به انتظار اجازه ي ورود، نشست.

در همين بين، كودك خردسالي از منزل امام عليه السلام بيرون آمد، ابوحنيفه از او پرسيد: در شهر شما شخصي غريب كجا مي تواند ادرار و دفع حاجت كند؟

كودك كنار ديوار نشست و بر آن ديوار تكيه زد و سپس اظهار نمود: كنار نهر آب، زير درختان ميوه دار، كنار ديوار مساجد، در مسير و محل عبور اشخاص، رو به قبله و پشت به قبله نباشد؛ و غير از اين موارد هر كجاي ديگر باشد مانعي ندارد.

ابوحنيفه گويد: چنين جوابي از آن كودك براي من تعجب آور بود، پرسيدم: نام تو چيست؟

گفت: من موسي، پسر جعفر، پسر محمد، پسر علي، پسر حسين



[ صفحه 79]



پسرعلي، پسر ابوطالب هستم.

گفتم: گناه از چه كسي است و چگونه سرچشمه مي گيرد؟

فرمود: گناه و خطا يكي از اين چند حالت را دارد:

يا از طرف خداوند بايد باشد، كه صحيح و سزاوار نيست كه خداوند متعال سبب و باعث گناه بنده اش گردد؛ و سپس او را مورد عذاب قرار دهد.

يا آن كه از طرف خداوند و بنده مي باشد، كه آن هم صحيح نيست چون كه قبيح است شريكي مانند خداوند، شريك ضعيف خود را بر انجام گناه عذاب كند.

و يا آن كه گناه و خطا از خود انسان سر مي زند، كه حق مطلب نيز همين است.

پس اگر خداوند عذاب نمايد، حق دارد؛ و اگر عفو نمايد و ببخشد از روي فضل و كرم و محبت او نسبت به بنده اش مي باشد [1] .



[ صفحه 80]