يكي از اصحاب و راويان حديث، به نام علي فرزند ابوحمزه ي بطائني حكايت كند:

روزي از روزها جهت ديدار و ملاقات حضرت ابوالحسن، امام موسي كاظم عليه السلام حركت كردم، حضرت را در زمين كشاورزي، در حالتي يافتم كه مشغول كار و تلاش بود و عراق از بدن مباركش سرازير گشته بود.

بسيار تعجب كردم و اظهار داشتم: يا ابن رسول الله! من فداي شما گردم، مردم كجا هستند تا مشاهده كنند كه شما اين چنين در اين گرماي سوزان مشغول كار هستي و تلاش و فعاليت مي نمائي.

امام عليه السلام لب به سخن گشود و فرمود: اي علي! آنهائي كه از من بهتر و برتر بوده اند، به طور مرتب كوشش و تلاش داشته اند و هر كدام به نوعي كار مي كرده اند.

عرض كردم: منظور شما چه كساني هستند؟

حضرت در پاسخ فرمود: منظورم رسول الله، اميرالمؤمنين و ديگر پدرانم - صلوات الله عليهم اجمعين - مي باشند، كه با دست خود كار



[ صفحه 97]



و تلاش مي كرده اند.

سپس امام موسي كاظم عليه السلام ضمن فرمايشات خود افزود:

و اين نوع كار و تلاشي را كه من مشغول انجام آن هستم و تو مشاهده مي كني، پيامبران مرسل الهي و نيز پيامبران غير مرسل همه شان به آن اشتغال داشته اند و به وسيله ي آن تلاش و امرار معاش مي كرده اند.

و همچنين بندگان صالح خداوند متعال همه در تلاش و كوشش مي باشند [1] .



[ صفحه 98]