اينان گروهي هستند كه قايل به انتقال امامت از امام صادق عليه السلام به فرزندش عبدالله افطح مي باشند؛ او برادر اسماعيل مي باشد و بزرگترين فرزند آن حضرت است؛ آنها معتقدند كه امامت در فرزند بزرگ امام محقق مي گردد.

عبدالله بعد از پدرش هفتاد روز زندگي كرد و بدون آن كه فرزند پسري داشته باشد مرد؛ اين گروه را از آن جهت فطحيه ناميدند كه عبدالله سر يا پايش بزرگ بود.

بعد از شهادت امام صادق عليه السلام گروه كثيري از بزرگان و فقهاي شيعه به او گرويده و هيچ شكي نداشتند كه امات در وي و فرزندانش محقق است.

ائمه عليهم السلام پيشواي بعد از خود را به جامعه معرفي مي كردند اما چون امام صادق عليه السلام در زماني به سر مي برد كه به جهت حفظ جان امام كاظم عليه السلام قدرت بيان علني اين امر را نداشت، تنها به اصحاب خاص خود اين امر را متذكر شد؛ تا آن جا كه - همان گونه كه گذشت - وصي خود را منصور دوانيقي، و در مرحله بعد فرماندار مدينه، آنگاه عبدالله سپس موسي بن جعفر عليهماالسلام ذكر كرد؛ اما ائمه عليهم السلام اعلام فرموده بودند كه امامت در فرزندي از امام محقق مي شود كه از عيوب سالم باشد.

گروه بسياري از شيعيان با سؤالاتي كه از او نمودند از عدم لياقت عبدالله آگاه شدند و بدين جهت از قول به امامت وي دست برداشتند.

از جهت ديگر عبدالله پس از هفتاد روز وفات يافت و فرزند پسري نداشت كه اين امر باعث شد اكثر قريب به اتفاق قايلين به امامتش از اين عقيده بازگردند؛ لكن عده اي بر عقيده به امامت او ماندند و امام بعدي خود را امام كاظم عليه السلام قلمداد كردند.