حماد بن عبدالله گويد: در موقف عرفات نزديك امام ايستاده بودم، هنگامي كه خورشيد رو به غروب نهاد با دست چپ لباسهايش را گرفته و فرمود:

خدايا! من بنده ي تو و پسر بنده ي تو هستم، اگر عذابم نمايي به خاطر گناهاني است كه در پيشگاه تو انجام داده ام، و اگر از من درگذري تو شايسته ي بخششي، اي شايسته ي بخشش، اي سزاوارترين كسي كه مي بخشد من و اصحابم را بيامرز.