علي بن حديد روايت مي كند كه آن حضرت بعد از فارغ شدن از نماز شب اين دعا را در سجده مي خواند:

اگر فرمانبردار تو باشم، سپاس تو را سزاست؛ اگر نافرماني تو را نمايم، حجت و دليل از آن توست؛ من و غير من جز به واسطه ي احسان تو قدرت انجام كاري را نداريم؛ اي آن كه قبل از هر چيز موجود بودي! و اي موجود بعد از فناي هر چيز! تو بر هر كار قادري.

خدايا! از عدول از حق به باطل در هنگام مرگ، و از شر بازگشت به قبر و از پشيماني در روز قيامت به تو پناه مي برم. پس، از تو مي خواهم كه بر محمد و خاندانش درود فرستي و زندگي ام را زندگي پاك و مرگم را مرگي نيكو و بازگشتم را بازگشتي بزرگوارانه قرار دهي در حالي كه خوار و خفيف نباشم.

خدايا! بر محمد و خاندانش درود فرست! آن پيشواياني كه چشمه هاي حكمت، صاحبان نعمت و معدن هاي عصمت و پاكي اند. و به واسطه ي آنان مرا از هر بدي پناه ده و در حال غفلت و غرور جانم را مگير! كارهايم را به حسرت و افسوس پايان نبخش و آنان را از من راضي گردان؛ چرا كه بخششت براي ستمگران است و من در زمره ي ستمگرانم.

خدايا! آن چه را به تو ضرر نمي رساند بر من ببخشاي و آن چه را از تو نمي كاهد به من عطا فرما؛ چرا كه رحمتت گسترده، حكمتت ابتكاري است. و گشايش و راحتي، امنيت و سلامتي، ايمني و شكر، تندرستي و تقوا، صبر و راستي بر تو و دوستانت و آساني و سپاسگزاري را به من عطا كن.

پروردگارا! اين امور را نسبت به خاندان و فرزندان و برادران ايماني ام از مسلمانان و مؤمنان، كساني كه دوستشان دارم و مرا دوست دارند و زائيده و فرزندان منند، تعميم ده؛ اي پروردگار جهانيان!