سليمان جعفري گويد: از امام كاظم - كه بر او درود باد- شنيدم كه مي فرمود: هنگام عصر، وقتي كه غروب خورشيد را نظاره مي كني، چنين بگو:

به نام خداوند بخشنده ي مهربان، سپاس خدايي را سزاست كه فرزندي نگرفته و شريكي در پادشاهي خود ندارد و سپاس خدايي را سزاست كه توصيف مي كند و توصيف نمي شود و مي داند و از او آگاهي پيدا نمي شود و چشمان خيانتكار و آنچه را سينه ها پنهان مي كنند، مي داند.

به بزرگواري خداوند و به نام بزرگ او پناه مي برم از شر آنچه خلق كرده و پراكنده نمود و از شر آنچه زير زمين است و از شر آنچه ظاهر گرديده و پنهان مي باشد و از شر آنچه در شب و روز است و از شر ابليس و فرزندانش و از شر افسادگر و از شر آنچه توصيف كرده و وصف نكرده ام و سپاس خداي جهانيان را سزاست.