صفوان جمال گويد:

نزد امام كاظم عليه السلام رفتم به من فرمود:

يا صفوان! كل شي ء منك حسن جميل ما خلا شيئا واحدا.

«اي صفوان! هر چيزت زيبا و نيك است جز يكي».

گفتم: قربانت كدام؟

فرمود:

إكراءك جمالك من هذا الرجل يعني هارون.

«كرايه دادن شترانت به اين مرد (هارون الرشيد).



[ صفحه 318]



گفتم: به خدا كرايه ندادم براي خوشگذراني و خودنمائي و نه شكار و بازيگري، بلكه براي راه مكه، و خود هم متصدي آن نيستم و غلامانم را با او مي فرستم.

فرمود:

يا صفوان أيقع كراك عليهم.

«اي صفوان! آيا كرايه ي تو بر عهده آن ها نباشد؟».

گفتم: چرا قربانت، فرمود:

أتحب بقاءهم حتي يخرج كراك.

«مي خواهي بمانند تا كرايه ي تو را بدهند؟».

گفتم: آري، فرمود:

فمن أحب بقاءهم فهو منهم، و من كان منهم فهو ورد النار.

«هر كه ماندن آن ها را (ستمكاران را) دوست دارد از آنهاست و هر كه از آن هاست دوزخي است».

صفوان گويد: رفتم همه ي شترانم را تا آخر فروختم و خبرش به هارون رسيد و مرا خواست و به من گفت: اي صفوان! به من خبر رسيده كه شترانت را فروختي؟ گفتم: آري.

گفت: چرا؟ گفتم: پيري سالخورده ام و غلامان هم نيروي كارها را ندارند. گفت: هيهات هيهات من مي دانم چه كسي تو را به اين كار اشاره (و راهنمايي) كرده و آن موسي



[ صفحه 319]



بن جعفر عليه السلام است. گفتم: مرا با موسي بن جعفر عليه السلام چه كار؟ گفت: اين سخن را واگذار، به خدا اگر خوشرفتاري تو نبود البته تو را مي كشتم. [1] .



[ صفحه 322]