ابن شهر آشوب (متوفاي 588 قمري) در كتاب مشهور خود به نام «مناقب آل ابي طالب» نقل كرده كه: يكي از خلفاء مريض شد، بختيشوع نصراني (پزشك خليفه) از معالجه ي او عاجز گرديد، مقداري از باران خشك شده در زمين را گرفت



[ صفحه 142]



و با دوائي آن را آب كرد، بعد مقداري آب در دوائي ريخت و گفت: اين نهايت قدرت طب و پزشكي است ديگر چاره اي ندارد جز اينكه شخصي را پيدا كني كه دعايش مستجاب باشد برايت دعا كند.

خليفه موسي بن جعفر عليه السلام را خواست. آن جناب را آوردند در بين راه صداي زمزمه دعاي ايشان را شنيد، دعا كرد خداوند او را شفا داد. خليفه گفت: تو را به حق جدت محمد مصطفي صلي الله عليه و اله بگو چه دعا كردي.

حضرت عليه السلام فرمود: عرض كردم:

اللهم كما أريته ذل معصيته فأره عز طاعتي.

«خدايا همان طور كه خواري گناهكاري او را نشانش دادي عزت و شرافت بندگي و اطاعت مرا نيز به او نشان ده».

همان ساعت خداوند او را شفا داد. [1] .