علي بن جعفر گويد: از برادرم امام كاظم عليه السلام پرسيدم: از كسي كه بر خود لازم نمود عتق و آزاد نمودن بنده را، آيا مي تواند بنده اي لنگ يا شل آزاد كند؟ فرمود:

إذا كان مما يباع أجزأ عنه إلا أن يكون وقت علي نفسه شيئا فعليه ما وقت.

«اگر خريد و فروش مي شود مي تواند، مگر نوع معيني را تعيين كرده باشد كه بايد همان نوع را آزاد كند».

گفتم: شخصي مي گويد من نذر كرده ام اما چيزي را بيان نمي كند.

فرمود: «ليس بشي ء؛ چيزي نيست».

پرسيدم: شخصي مي گويد اگر فلان بنده را خريدم آزاد است و اگر اين جامه را خريدم صدقه است و اگر با زني ازدواج كردم او طلاق داده است. فرمود:



[ صفحه 245]



ليس ذلك بشي ء.

«چنين چيزي نيست».

پرسيدم: شخصي مي گويد قرباني به كعبه مي برم چنين و چنان چيزهائي كه قدرت آن را ندارد؟

فرمود:

إذا كان جعله نذرا لله و لا يملكه فلا شي ء عليه و إن كان مما يملك غلام أو جارية أو شبهه باعه و اشتري بثمنه طيبا يطيب به الكعبة و إن كانت دابة فليس عليه شي ء.

«اگر نذر براي خدا كرده باشد و مالك چيزي نباشد اشكالي ندارد اما اگر مالك غلام يا كنيز يا مشابه آن ها است مي فروشد و از بهاي آن عطر مي خرد و كعبه را معطر مي كند، اگر مالك چهارپا باشد چيزي بر او نيست». [1] .



[ صفحه 246]