يا هشام! من أحب الدنيا ذهب خوف الآخرة من قلبه و ما أوتي عبد علما فازداد للدنيا حبا الا ازداد من الله بعدا وازداد الله عليه غضبا.

اي هشام! آن كه اين جهان را دوست بدارد، بيم آن جهان از دلش مي رود و هيچ بنده و پرستنده اي نيست كه دانشش بخشند و [با آن حال] دوستي اين جهان را بيفزايد، مگر آن كه از خداوند دورتر مي شود و خداوند بر او خشم بيشتر مي گيرد.