اين امام بزرگوار، اسلام راستيني را كه به واسطه تعاليم و مجاهدتهاي پدر وي جعفر بن محمد نظم و استحكام يافته بود، حفظ و تقويت و با وجود موانع بسيار در راستاي انجام وظايف الهي، با نثار جان خويش پايداري و فداكاري كرد. ابوالحسن موسي بن جعفر امام هفتم از ائمه اثني عشر و نهمين معصوم از چهارده معصوم است، وي در ابواء (محلي ميان مكه و مدينه) در روز يكشنبه هفتم صفر سال 128 يا 129 ق متولد شد.

به جهت كثرت زهد و عبادت معروف به «العبد الصالح» و به جهت علم و فرو خوردن خشم و صبر بر مشقات و آلام زمانه به «كاظم» مشهور شد.

آن حضرت به كنيه هاي ابوابراهيم و ابوعلي نيز معروف بوده است. مادر آن حضرت حميده كنيزي از اهل مغرب يا اندلس (اسپانيا) بوده است و نام پدر حميده را صاعد مغربي (بربري) گفته اند. برادران ديگر امام از اين بانو اسحاق و محمد ديباج بوده اند.

امام موسي الكاظم هنوز كودك بود كه فقهاي مشهور مثل ابوحنيفه از او مسئله مي پرسيدند و كسب علم مي كردند بعد از رحلت پدر بزرگوارش امام صادق (عليه السلام) (148 قمري) در بيست سالگي به امامت رسيد و 35 سال رهبري و ولايت شيعيان را برعهده داشت.