علي بن يقطين روايت مي كند كه روزي مهدي خليفه عباسي از امام كاظم عليه السلام پرسيد:«آيا شراب در قرآن حرام شده است؟»

امام فرمود:«بله، شراب در قرآن حرام شده است. خداوند در قرآن فرموده:«انما حرم ربي الفواحش ما ظهر منها و ما بطن و الاثم»؛ (پروردگار فواحش ظاهري و مخفي و گناه را حرام نموده است.) در اين آيه منظور از فواحش ظاهري، زناي علني است. (در دوران جاهليت بدكاره ها پرچم مخصوص بر سر در خانه خود داشتند.) و مراد از فواحش باطني ازدواج پسران با نامادري خويش است. (در دوران جاهليت، پسران پس از مرگ پدرانشان با نامادري خود ازدواج مي كردند) و منظور از گناه، شراب است به دليل آيه ي ديگري در قرآن كه در آن شراب و قمار را گناه معرفي فرموده است:«و يسالونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثم كبير» (از تو درباره شراب و...؟ مي پرسند. بگو در آنها گناهي بزرگ نهفته.»

مهدي عباسي به علي بن يقطين گفت: «به خدا قسم اين فتواي هاشمي رسول خداست.»

علي بن يقطين مي گويد:«گفتم آري، الحمدلله كه خدا علم به اين موضوع را به شما خاندان عطا كرد.»

مهدي با كنايه گفت:«راست گفتي اي شيعه» [1] .