بازگشت

مشعلهاي جاويد در تاريكزار زندگي


انسان در گذرگاه زندگي به سوي هدف، با راهها، بلكه چاهها و طرق گوناگوني مواجه مي شود. خداوند سبحان كه انسان را آفريده است، هدايت او به «مقصد» را نيز به عهده گرفته است؛ و براي هدايت او «بيّنات» و «علامات» فرو فرستاده است.

مصداق «بيّنات يا نشانه هاي روشن» و «علامات يا مشعلهاي برفراز» چيست و كيست؟

محمد بن فضيل مي گويد:

امام موسي بن جعفر عليه السلام در تفسير آيه ي «و علامات و بالنجم هم يهتدون» (نحل/16) فرمود: «نحن العلامات و النجم رسول الله صلي الله عليه و آله و سلم»؛ مصداق مشعلهاي برفراز، ما هستيم و مصداق ستاره، پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم است.

علي بن سويد شيباني مي گويد:

از امام موسي بن جعفر عليه السلام درباره تفسير آيه ي «ذلك بأنّه كانت تأتيهم رسلهم بالبيّنات» (تغابن / 5) سؤال كردم، فرمود: «بيّنات [نشانه هاي روشن] امامان عليهم السلام هستند».

بدين سان روشن است كه اينان راهيان نور و راهنمايان راستين انسانيت و مشعلداران فضيلت و هدايتگران صراط مستقيمند و هرگونه راهجويي و هدايت طلبي از غير اينان، گمراهي، بلكه تحيّري ژرف و شكننده است.

محمد بن فضيل تفسير آيه «و من أضلّ ممّن اتّبع هويه بغير هدي من الله» (قصص/50) (و كيست گمراه تر از آن كس كه بي آنكه راهنمايي از خدا خواهد، از پي هواي نفس خويش رود؟) را اين گونه نقل مي كند: «يعني اتّخذ دينه هويه بغير هدي من أئمة الهدي»؛ يعني آنكه آيين و روش زندگي را هواي نفسش گرفته و بر هدايت پيشوايان هدايت گردن ننهاده.

امام عليه السلام در مقامي ديگر «هدايت» را «ولايت» معني مي كند و ايمان بدان را عامل مصونيت از كاستيها، ستمها و نارواييها مي داند و بدين سان نشان مي دهد كه هدايت و راهيابي، همگون با ولايت است و پذيرش رهبري و حاكميت حق، همسان با راه يافتگي و رشد است و مآلاً عدم پذيرش آن، گمراهي و ضلالت خواهد بود كه «و ماذا بعد الحقّ إلاّ الضلال» آنچه تا بدين جا آمد و همه و همه نشانگر آن بود كه يكي از شئون والاي امامت و ولايت، مرجعيت ديني و محور هدايتگري براي جامعه و امت است.