مسووليت دادن به فرزندان از روشهاي مؤثر تربيتي است. مسووليت، اگر متناسب با توان كودكان باشد و در انجام دادن آن ياري شوند، اعتماد به نفسشان را تقويت مي كند و آنان را براي پذيرش و به انجام رساندن مسووليتهاي بزرگتر آماده مي سازد علاوه بر اين، كودكان احساس مي كنند كه والدين براي آنها احترام قايلند و آنها را ناتوان نمي انگارند. پيشواي هفتم شيعيان، در فرصتهاي مناسب، به فرزندانش مسووليت مي داد. سليمان جعفري مي گويد: هنگامي كه يكي از فرزندان امام كاظم (ع) در بستر مرگ بود، حضرت به فرزندش قاسم فرمود: بر بالين برادرت سوره صافات بخوان. قاسم قرائت سوره صافات را شروع كرد و چون به آيه «اهم اشد خلقا ام من خلقناه...؛ رسيد، برادرش وفات يافت...» [1] .

آن حضرت همچنين، همزمان با وصي اصلي قرار دادن حضرت رضا (ع) سه تن از فرزندانش (عباس، اسماعيل و احمد) را در مسووليت وصايت با امام هشتم (ع) همراه ساخت.