مسافرتهاي خانوادگي مي تواند اثر تربيتي داشته باشد؛ زيرا:

1. باعث نشاط و شادابي اعضاي خانواده مي شود؛

2. سبب استمرار نظارت پدر، كه در حيات تربيتي فرزندان ضروري است، مي گردد؛ اين امر، بويژه امروزه كه پدران به سبب مشاغل زياد در خانه كمتر حضور دارند.بسيار مهم است.

3. زمينه بروز استعدادها و شناخت نقاط ضعف و قوت كودكان را فراهم مي آورد؛

4.ميدان مناسبي براي تجلي اخلاق اجتماعي و تمرين صفات پسنديده اي چون همكاري، تعاون، نوعدوستي، ايثار و گذشت به شمار مي آيد؛

5. چنانچه سفر، زيارتي باشد سبب تحكيم اعتقادات و توجه به معنويات مي شود.

علي بن جعفر، برادر امام كاظم (ع) مي گويد: چهار مرتبه در ركاب حضرت كاظم (ع) بودم و حضرت همراه خانواده اش سمت حج راه مي سپرد. اين سفرها گاه 26 روز، زماني 24 روز و گاه 21 روز به درازا مي كشيد. [1] .