در زماني ابي جعفر منصور، نوادگان علي عليه السلام را با دردناك ترين اسباب و فجيع ترين وضع شكنجه مي دادند و به ايشان ستم مي كردند و به شهادت مي رساندند و به دليل اين كه اين وضع نزد امام روشن بود و ايشان به سست بودن ايستادگي مسلحانه در برابر حاكم عباسي آگاهي داشتند، از آشكار كردن موضع خود اجتناب مي كرد و مبارزه خود را با منصور پنهان مي ساخت تا اين كه سال هاي حكومت منصور به طور سنگين و اندوهناك بر امام و جويندگان حكومت حق، به طور خاص،بر مبارزه كنندگان و عموم قشرهاي امت اسلامي، به طور كلي، سپري شد. منصور اموال آل علي عليه السلام را از دست آنان خارج مي كرد و آنان را در زندان ها و محبس ها مي انداخت و زير سنگ قرارشان مي داد يا آنها را از محل خودشان تبعيد مي كرد و خونشان را مي ريخت و در عذاب آنان زياده روي مي كرد و در روش هاي كشتار هنرها به خرج مي داد. از باب نمونه از محكوماني كه زنده بودند، ستون هايي مي ساخت و از آنان غذا و آب را دريغ مي كرد و ايشان را گرسنه در عميق ترين زندان هاي تاريك و وحشتناك خود مي كشت. يا با زدن و قرار دادن آهن روي ايشان، بر آنان سنگيني وارد مي ساخت و بدن آنها را سست مي كرد، سپس مي مردند. و دوران پيشوايي امام كاظم عليه السلام در زمان منصور حدود ده سال ادامه داشت و تاريخ نگاران نگفته اند كه منصور با زنداني نمودن امام عليه السلام متعرض ايشان شده باشد، مگر اين كه آن حضرت تحت نظر مراقبان و تحت تعقيب چشم هاي جاسوسان قرار داشت تا اين كه در روز سوم ذي الحجه سال 158 ه منصور مرد و جانشيني بعد از او به وليعهد پسرش محمد مهدي سپرده شد.



[ صفحه 61]