اصحاب ما سلام الله عليهم اجمعين بر صدق و خلوص و علم و ايمان اين محمد بن ابي عمير اجماع كرده اند.

شيخ الطائفه در تهذيب وي را موثق ترين و پاكدامن ترين شخصيت هاي اماميه در عصر خود مي شمارد.

حتي علماي عامه هم به ورع و تقواي او اعتراف دارند.

اين محمد بن ابي عمير روزگاري بسيار ثروت داشت ولي حوادث روزگار فقير و تهي دستش ساخت. از مردي ده هزار درهم طلبكار بود

آن مرد خانه ي مسكوني خود را فروخت و ده هزار درهم او را به حضورش برد.

محمد گفت:

- اين پولها را از كجا آورده اي كه داري دين خود را ادا مي كني؟



[ صفحه 58]



مرد مديون جواب داد:

- تهيه كرده ام.

- چطور. ملك؟ اغنام و احشام ها يا دهكده اي داشته اي كه فروخته اي و قيمتش را به خانه ي من آورده اي.

مديون براي محمد بن ابي عمير بروز داد كه من خانه ي مسكوني خود وا فروخته ام.

در اين هنگام محمد بن ابي عمير فرمود:

- نه. نه بخدا. من با اينكه حتي به يك درهم از اين ده هزار درهم احتياج دارم چون قيمت خانه ي مسكوني تست حتي يك درهمش را نيز قبول نخواهم كرد.

زيرا از امام صادق صلوات الله اين روايت به من رسيده كه:

لا يخرج الرجل عن مسقط راسه بالدين

و چون آن خانه مسقط الرأس تست به خاطر قرض نبايد تركش گوئي برخيز كه من حق خود را بر تو حلال كرده ام.

محمد بن ابي عبير مردي دانشمند بود. نود و چهار تأليف سودمند داشت كه از ترس حكومت هاي وقت به خاك سپرده شد و در خاك به هدر رفت.

يكبار هم به فرمان هارون الرشيد از دست سندي بن شاهك صد و بيست تازيانه خورد.

اين محمد بن ابي عمير مردي زاهد و عابد بود.

به طول سجود معروف بود.

فضل بن شادان حكايت مي كند:

- در عراق به مسجد رفتم تا نماز بگذارم. دو نفر ناشناس نيز پهلوي من نماز مي خواندند. يكي از اين دو نفر به ديگري گفت:

- اينقدر در سجده درنگ مكن مي ترسم كور شوي تو مردي عائله مند و كاسب كاري. اگر چشمان خود را از دست بدهي خانواده ي تو



[ صفحه 59]



بيچاره خواهند شد.

دوستش خنديد و گفت:

- چه كسي عقيده دارد كه سجود طولاني چشم آدم را كور مي كند.

اگر بنا بود كه سجود كسي را نابينا سازد محمد بن ابي عمير بايد از دو ديده كور مي شد زيرا وي پس از نماز صبح كه سر به سجده مي گذاشت اين سجود را تا نماز ظهر و زوال خورشيد ادامه مي داد.

محمد بن زياد «ابي عمير» بغدادي در دويست و هفده هجري ديده از جهان فروبست عليه رحمة الله و رضوانه