عصر امامت امام صادق عليه السلام بود، فرزند آن حضرت امام كاظم عليه السلام دوران نوجواني را مي گذرانيد، روزي ابوحنيفه (رئيس مذهب حنفي) به حضور امام صادق عليه السلام آمد و گفت:

«پسرت موسي (امام كاظم) را ديدم نماز مي خواند و مردم را پيش روي او، عبور و مرور مي كردند، ولي موسي عليه السلام آنها را از عبور و مرور در جلو نمازگزار، نهي نمي كرد.»

[ابوحنيفه با اين سخن، خواست به فرزند امام صادق عليه السلام اعتراض كند و ضمنا امام صادق عليه السلام را در مورد فرزندش، سرزنش نمايد.]



[ صفحه 26]



امام صادق عليه السلام فرزندش موسي عليه السلام را به حضور طلبيد، وقتي كه او حاضر شد، امام صادق عليه السلام به او فرمود: «ابوحنيفه مي گويد: «تو نماز مي خواندي و مردم، پيش روي تو رفت و آمد مي كردند و تو آنها را نهي نمي كردي؟»

امام كاظم: آري اي پدر! آن كسي كه من براي او نماز مي خواندم نزديكتر به من بود تا ساير مردم، چنانكه خداوند در قرآن (آيه ي 16، سوره ي ق) مي فرمايد:

و نحن اقرب اليه من حبل الوريد:

«و ما به انسان از رگ قلبش نزديكتريم.» [يعني من در نماز بودم و در آن وقت آن چنان توجه به خدا داشتم، كه از رفت و آمد مردم، غافل شدم]

امام صادق عليه السلام از پاسخ پر مغز فرزندش خشنود شد و او را به نشانه ي محبت به سينه اش چسبانيد و فرمود:

بابي انت و امي يا مودع الاسرار:

«پدر و مادرم به فدايت اي امانتدار اسرار و مخزن رموز.» [1] .



[ صفحه 27]