مطابق بعضي از روايات، هنگامي كه مهدي عباسي بر مسند خلافت نشست تصميم گرفت امام كاظم عليه السلام را به قتل رساند، نيمه هاي شب حميد بن قحطبه (ميرغضب سپاهش) را طلبيد و به او گفت: «اخلاص پدر و برادرت نسبت به ما از خورشيد آشكارتر است، ولي اخلاص تو بستگي به ميزان اجراي فرمان من دارد.»

حميد: جان و مالم به فداي شما.

مهدي: اين گونه فدا شدن مربوط به ساير مردم است.

حميد: جان و مال و ناموس و فرزندم به فداي شما.

مهدي، سكوت كرد و جواب او را نداد، حميد بن قحطبه اين بار گفت: جان و مال و ناموس و فرزند و دينم به فداي شما.»

مهدي: آفرين، اكنون آمادگي تو را دريافتم، به تو امر مي كنم كه سحرگاه موسي بن جعفر عليه السلام را غافلگير كرده و بكش.

حميد قول داد كه اين فرمان را اجرا كند، همان شب مهدي عباسي در عالم خواب، حضرت علي عليه السلام را ديد كه به او اشاره مي كند و اين آيه را مي خواند:

فهل عسيتم ان توليتم ان تفسدوا في الارض و تقطعوا ارحامكم: [1] .

مهدي عباسي وحشت زده از خواب پريد و حميد بن قحطبه را



[ صفحه 61]



از اجراي فرمان نهي كرد، و به امام كاظم عليه السلام احترام شاياني نمود [2] .