هارون در مورد امام كاظم عليه السلام به قدري عصباني بود كه مثل مارگزيده به خود مي پيچيد، از اين رو چون صيادي بي رحم در كمين آن حضرت بود تا در فرصتي مناسب آن حضرت را از ميان بردارد.

علت عصبانيت هارون اين بود كه به خوبي فهميده بود كه امام اگر آزاد باشد در انديشه تشكيل حكومت اسلامي است، زيرا شواهد عيني نشان مي داد كه آن حضرت در هر فرصتي، حكومت طاغوت را نفي و محكوم مي كند، در مورد مسأله ي فدك، تمام سرزمينهايي را كه در تحت قلمرو حكومت اسلامي است، به عنوان «حد و مرز فدك» تعيين مي فرمايد [1] و از سوي ديگر از چهار گوشه ي كشور اسلامي، وجوهاتي را كه شيعيان برايش مي فرستند مي پذيرد.

حجم وجوهاتي كه امام مي گرفت به قدري وسيع بود كه وقتي آن حضرت به شهادت رسيد، 70 هزار دينار از آن وجوهات در نزد «زياد بن مروان قندي»، و 30 هزار دينار در نزد «علي بن حمزه»، و 30 هزار دينار و پنج كنيز در تحويل «عثمان بن عيسي رواسي» (سه



[ صفحه 94]



نفر از نمايندگان امام كاظم) بود [2] .

سرپرستي امام كاظم عليه السلام در مدينه از پانصد نفر [3] و تأمين معاش آنها از طرف آن حضرت و صدقات و وقفهاي او و... [4] بيانگر استقلال آن حضرت و بي اعتنايي او به دستگاه طاغوتي هارون بود، و همه اين امور شاهد آن بود كه امام كاظم عليه السلام مدعي تشكيل حكومت اسلامي، تحت رهبري امام معصوم و بر حق است.