امام كاظم عليه السلام همچون پدر و اجداد پاكش، قبل از هر چيز بنده ي خالص خدا بود، و شيوه ي بندگي در تمام رفتار و گفتار و حركات او آشكارا ديده مي شد. مناجاتها، دعاها سجده ها، راز و نيازها و نمازهاي او آن چنان در نهايت خضوع و در سطح بسيار عالي عرفان انجام مي شد كه هر بيننده و شنونده را دگرگون مي كرد، چنان كه كنيز هارون را در زندان، آن چنان دگرگون كرد كه در حالت عبادت و مناجات جان سپرد (چنان كه قبلا ذكر شد)

دانشمند معروف اهل تسنن خطيب بغدادي مي نويسد: «از اين رو به موسي بن جعفر «عبدصالح» مي گويند كه كوشش فراوان در عبادت و اظهار بندگي در پيشگاه خدا داشت.»

در فرازي از صلواتنامه امام كاظم عليه السلام در شأن عبادات، گريه ها و سجده هاي طولاني آن حضرت چنين آمده:

الذي يحيي الليل بالسهر الي السحر بمواصلة الاستغفار،



[ صفحه 119]



حليف السجدة الطويلة، و الدموع الغريزة، و المناجاة الكثيرة، و الضراعات المتصلة:

«آن امامي كه شب تا سحر بيدار بود و پيوسته استغفار مي كرد، همدم سجده ي طولاني و سرشكهاي فراوان و مناجات بسيار و زارهاي پشت سر هم بود.» [1] .