روايت شده: آن حضرت، نماز شب را مي خواند، و آن را به نماز صبح متصل مي كرد، سپس تا طلوع خورشيد، به تعقيب نماز اشتغال داشت و بعد به سجده مي رفت، و سر از سجده برنمي داشت تا نزديك ظهر فرامي رسيد و بسيار دعا مي كرد به خصوص اين دعا را بسيار تكرار مي كرد:

اللهم اني اسئلك الراحة عند الموت، و العفو عند الحساب:

«خدايا! از درگاهت، استراحت هنگام مرگ، و عفو هنگام حسابرسي را درخواست مي كنم.»

روايت شده: آن حضرت روزي وارد مسجد رسول خدا صلي الله عليه و آله در مدينه شد، در اول شب به سجده رفت، شنيده شد كه در سجده مي گفت:

عظم الذنب من عبدك، فليحسن العفو من عندك، يا اهل



[ صفحه 120]



التقوي و يا اهل المغفرة:

«گناه از بنده ات بزرگ شد، پس عفو از پيشگاهت، نيكو و زيبا خواهد گرديد، اي سزاوار پرهيزكاري و آمرزش.»

اين دعا را مكرر گفت، تا صبح شد [1] .

نيز روايت شده: امام كاظم عليه السلام آن قدر از خوف خدا مي گريست كه محاسنش از اشك چشمش خيس مي شد، و هنگامي كه آيات قرآن را مي خواند، محزون مي شد و گريه مي كرد، و شنونده ها آن چنان تحت تأثير تلاوت قرآن آن حضرت مي شدند كه بي اختيار گريه مي كردند [2] .