امام كاظم [1] عليه السلام هفتمين پيشوا و امام متقيان و شيعيان در ماه صفر سال 128 در قريه اي به نام «ابواء» [2] متولد شدند.

مادر امام هفتم عليه السلام خانمي به نام «حميده» است. اين خانم از جمله مهاجراني بود كه از اندلس به بلاد اسلامي منتقل شده بود، حميده نامي بود كه در منزل امام صادق عليه السلام به آن بانوي بزرگوار داده شد.

امام كاظم عليه السلام را «ابوالحسن اول» [3] هم مي گويند و لقب هاي «فقيه» و «عبدصالح» نيز به او داده شده است.

امام كاظم عليه السلام در روز 25 رجب سال 183 در سن 55 سالگي در زنداني واقع در بغداد بعد از 34 سال تصدي امور امامت (در پانزدهمين سال حكومت هارون) به شهادت رسيدند.



[ صفحه 166]



ابوبصير مي گويد: در سالي كه حضرت موسي بن جعفر عليه السلام در ابواء متولد شد من در خدمت حضرت صادق عليه السلام بودم، پس از ورود ما به ابواء امام صادق عليه السلام براي ما و اصحاب، سفره اي مرتب و عالي ترتيب داد. مشغول غذا خوردن بوديم كه حميده پيغام داد: طبق دستوري كه شما فرموده بوديد كه در هنگام تولد اين فرزند شما را مطلع كنم، اكنون حالت زايمان به من دست داده است.

حضرت صادق عليه السلام با شادي و خوشحالي به اندروني رفتند، طولي نكشيد كه با خنده و خوشحالي تمام برگشتند.

ابوبصير عرض كرد: خداوند هميشه شما را خندان داشته باشد و چشمتان روشن باد، كار حميده به كجا انجاميد؟

امام صادق عليه السلام فرمود: خداوند به من پسري عنايت فرمود كه بهترين انسان روي زمين است. حميده جرياني را براي من نقل كرد كه من از او بهتر مي دانستم.