ابوبصير عرض كرد: آقا، مگر حميده چه گفت؟

امام صادق عليه السلام فرمود: حميده مي گفت: وقتي اين بچه به دنيا آمد با دو دست روي زمين آمد و آنگاه سر به سوي آسمان بلند نمود. من به او گفتم: اين نشانه ي پيامبر و جانشينان بعد از اوست كه انبياء و اوصياء در هنگام تولد دو دست خود را روي زمين مي گذارند و سر خود را به آسمان بلند مي كنند. وقتي كه امام دست بر روي زمين مي نهد يك منادي از عرش از طرف خداي بزرگ از افق اعلي او را به نام او و به نام پدرش مي خواند.

«اين فلاني پسر فلان كس است تا سه مرتبه، به واسطه ي عظمت آفرينش تو، تو را برگزيده ي خود و صاحب اسرار و مخزن دانش انتخاب نمودم و امين وحي و جانشين من در زمين هستي و رحمت خود را به تو اختصاص داده ام و هر كه تو را دوست داشته باشد، بهشت جاويد و حوريه و غلامان را به آنها مي بخشم. به عزت و جلالم



[ صفحه 167]



سوگند: هر كه با تو دشمني ورزد به شديدترين عذاب خود گرفتارش مي كنم. گر چه در دنيا روزي فراخ به او دهم.»

وقتي نداي منادي تمام شود امام عليه السلام در حالي كه دستهاي خود را روي زمين گذاشته جواب او را مي دهد مي گويد:

«شهد الله انه لا اله الا هو و الملائكة و اولوا العلم قائما بالقسط لا اله الا هو العزيز الحكيم» [1] .

گواهي دهد خدا به يكتائي خود كه جز ذات مقدسش خدائي نيست و فرشتگان و صاحبان علم نيز به يكتائي او گواهي مي دهند و خداوند قائم به عدل و درستي است و نيست جز او خدائي كه هم توانا و هم دانا باشد.

وقتي امام عليه السلام اين جواب را داد خداوند دانش پيشينيان و آيندگان را به او مي بخشد و شايسته ي زيارت روح در شب قدر مي گردد.

ابوبصير عرض كرد: مگر روح همان جبرئيل نيست؟

امام صادق عليه السلام فرمود: نه، روح مخلوقي است بزرگتر از جبرئيل، زيرا جبرئيل از ملائكه است. اما روح از ملائكه بزرگتر است. مگر توجه به اين آيه نداري كه خداوند مي فرمايد:

«تنزل الملائكة و الروح» [2] .

«ملائكه و روح فرود مي آيند.» [3] .