ثوباني مي گويد: امام موسي بن جعفر عليه السلام چهار سال هر روز از سفيدي آفتاب تا هنگام ظهر به سجده مي رفت. گاهي از اوقات هارون روي پشت بامي مي رفت كه درون زندان را از آن بالا مي ديد. حضرت موسي بن جعفر عليه السلام را در حال سجده مي ديد. روزي به ربيع گفت: اين جامه اي كه هر روز ميان زندان افتاده چيست؟ گفت: يا اميرالمؤمنين اين جامه نيست. او موسي بن جعفر عليه السلام است كه در حال سجده است و هر روز از طلوع آفتاب تا ظهر سر به سجده مي گذارد. هارون گفت: او واقعا از راهب هاي بني هاشم است. ربيع گفت: پس چرا اين قدر به او سخت گرفته اي. هارون گفت: افسوس كه چاره ندارم.

يحيي بن خالد به دستور هارون، سندي بن شاهك را خواست و به او دستور داد كه امام موسي بن جعفر عليه السلام را به وسيله ي خرما مسموم كند، سندي نيز قبول كرد.

سندي بن شاهك خدمت موسي بن جعفر عليه السلام رسيد. و در همان موقع كه خرماي زهرآلود در مقابل امام بود و ده دانه خرما خورده بود، سندي عرض كرد: بيشتر بفرمائيد. حضرت فرمود: بس است آن قدر كه لازم بود در مورد دستوري كه به تو داده اند خوردم.

سپس چند روز قبل از درگذشت امام عليه السلام سندي قاضي ها و اشخاص عادل را حاضر كرد و امام را به ايشان نشان داد، سندي به آنها گفت: مردم مي گويند موسي بن جعفر در ناراحتي و مضيقه است اكنون ملاحظه كنيد كه نه ناراحتي دارد و نه بيمار است و نه آزاري ديده است.

موسي بن جعفر عليه السلام رو به جمعيت حاضر نموده فرمود: گواه باشيد كه من به وسيله ي سم از دنيا مي روم تا سه روز ديگر ملاحظه مي كنيد ظاهر من سالم است ولي بدانيد كه مرا مسموم كرده اند، همين امروز تا شب رنگم بسيار زياد سرخ مي شود فردا زياد زرد مي شوم و پس فردا سفيد خواهم شد و به سوي رحمت خدا و رضوانش مي روم.



[ صفحه 219]



همان طور كه حضرت فرموده بود در آخر روز سوم از دنيا رفتند و اين واقعه به سال 183 هجري و در سن 55 سالگي آن بزرگوار اتفاق افتاد. [1] .