محمد بن ابي عمير گويد بر مولايم موسي بن جعفر علهيماالسلام وارد شدم و به حضرتش عرض كردم اي پسر رسول خدا مرا توحيد تعليم كن، فرمود: اي ابااحمد در مورد توحيد از آنچه خداوند تبارك و تعالي در كتاب خود ياد فرموده است تجاوز مكن كه به هلاكت افتي و بدان كه:

ان الله تعالي واحد، احد، صمد، لم يلد فيورث و لم يولد فيشارك و لم يتخذ صاحبة و لا ولدا و لا شريكا و انه حي الذي لا يموت و القادر الذي لا يعجز و القاهر الذي لا يغلب و الحليم الذي لا يعجل و الدائم الذي لا يبيد و الباقي الذي لا يفني و الثابت الذي لا يزول و الغني الذي لا يفتقر و العزيز الذي لا يذل و العالم الذي لا يجهل و العادل الذي لا يجور و الجواد الذي لا يبخل، و انه لا تقدره العقول و لا يقع عليه الاوهام و لا يحيط به الاقطار و لا يحويه مكان ولا تدركه الابصار و هو يدرك الابصار و هو اللطيف الخبير و ليس كمثله شي ء و هو السميع البصير، ما يكون من نجوي ثلاثة الا هو رابعهم و لا خمسة الا هو سادسهم و لا ادني من ذلك و لا اكثر الا هو معهم اينما كانوا، و هو اول الذي لا شي ء قبله و الاخر الذي لا شي ء بعده و هو القديم و ما سواه محدث تعالي عن صفات المخلوقين علواً كبيراً

ترجمه: خداوند تعالي يكتا، يگانه، بي نياز از غيرت است و غير او به او نيازمندند، نزاده تا از او ارث برند و زاده نشده تا با چيزي مشاركت داشته باشد (اگر خدا هم مانند موجودات ممكنه از كسي يا چيزي به وجود مي آمد در رديف



[ صفحه 131]



ممكنات محسوب مي شد و در صفت امكانيت با آنها مشاركت پيدا مي كرد همچنين خداوند كه خود را واجب الوجود است به فرض غلط و محال اگر از واجب الوجود ديگري به وجود مي آمد آن وقت هم در وجوب با واجب الوجود قبلي مشاركت مي نمود و اين دو فرض درباره ي خداوند سبحان باطل و محال بوده و ساحت كبريائي او منزه از خصوصيات وجودات امكاني است و فقط اوست كه لم يلد و لم يولد است) و همسر و فرزند و شريكي اختيار نكرده و او چنان زنده اي است كه نمي ميرد و توانائي است كه عاجز و درمانده نگردد و قاهر و غالبي است كه مغلوب نگردد و حليمي است كه (براي كيفر گناهكاران) عجله نمي كند و چنان دائم و جاوداني است كه هلاك نگردد و بقايش چنان است كه فنا نپذيرد و ثابتي است كه تغيير نكند و توانگري است كه نيازمند نشود و عزيزي است كه خوار نگردد و دانائي است كه ناداني عارض او نشود و عادلي است كه جور و ستم روا ندارد و بخشنده اي است كه بخل نورزد، و او چنان است كه عقول توانائي دركش را ندارند و اوهام به او نرسند اقاليم و نواحي او را احاطه نمي كنند و مكاني او را در بر نگيرد و ديدگان او را نبينند و او ديدگان را ادراك مي كند و او لطيف و آگاه است و چيزي مانند او نيست و او شنواي بينا است، سه نفر با هم نجوي نكنند جز اينكه او چهارمي آنها است و نه پنج نفر جز اينكه او ششمي آنها است و نه از اين كمتر و نه بيشتر جز اينكه او با آنها است هر كجا كه باشند [1] ، و او چنان اولي است كه چيزي پيش از او نبوده و چنان آخري است كه چيزي بعد از او نباشد و او قديم و غير او هر چه هست حادثند و خداوند از صفات مخلوقين بلندتر، و بزرگتر از آن است كه بدان ها توصيف شود. [2] .



[ صفحه 132]