و از علي بن يقطين نقل نموده كه مهدي عباسي از امام موسي كاظم عليه السلام پرسيد: آيا شرب خمر در قرآن تحريم شده است؟ زيرا مردم از قرآن تحريم شرب خمر را استفاده نمي كنند، مي گويند نهي تنزيهي در قرآن آمده است نه حرمت شرب خمر.

حضرت فرمود: شرب خمر در قرآن حرام شمرده شده. مهدي گفت: در كجاي قرآن؟ فرمود: در آيه ي (قل انما حرم ربي الفواحش ما ظهر منها و ما بطن و الاثم و البغي بغير الحق) [1] «بگو پروردگار من همه كارهاي زشت را حرام كرده، آنچه آشكار است و آنچه نهان است و گناه و سركشي به ناحق را (نيز حرام كرده)».

مراد از (ما ظهر منها) زناي آشكار و پرچم هايي است كه زنان بدكار و فاحشه در جاهليت نصب مي كردند و مراد از (ما بطن) ازدواج با زن پدر است زيرا روش مردم پيش از مبعوث شدن پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم اين گونه بود كه هر وقت مردي از دنيا مي رفت و همسري از او به جا مي ماند پسر آن مرده با زن پدر خود ازدواج مي كرد در صورتي كه مادر او نبود، پس خداوند آن را حرام نمود.

و مراد از (الاثم) خمر است. و خداي عزوجل در جايي ديگر از قرآن فرموده: (يسألونك عن الخمر و الميسر قل فيهما اثم كبير و منافع للناس) [2] «از تو راجع به شراب و قمار مي پرسند بگو: در آن دو گناهي بزرگ و سودهايي براي مردم است».

مراد از «اثم» شرب خمر است و قمار و گناه آن دو بزرگ است همان گونه كه خداي تعالي فرموده است.



[ صفحه 170]



مهدي عباسي به علي بن يقطين گفت: به خدا سوگند اين فتوايي هاشمي است. علي بن يقطين مي گويد: گفتم: به خدا سوگند راست گفتي حمد خدايي كه اين علم را از شما اهل بيت خارج ننمود. مي گويد: مهدي عباسي نتوانست ديگر تحمل نمايد به من گفت: اي رافضي راست گفتي [3] .