دوران ستمگري منصور به هر كيفيت كه بود به سر آمد و در روز ششم ذي حجه سال 158 در راه مكه منصور به جهنم واصل شد و در همان روز ربيع از مردم براي محمد معروف به مهدي عباسي پسر منصور بيعت گرفت و مهدي در بغداد بود وقتي كه خبر خلافت بدو رسيد بعد از دو روز به منبر رفت و خطبه خواند و از مردم بيعت گرفت عامه ي مردم با وي بيعت كردند.

مدت سلطنت او ده سال و يك ماه و نيم طول كشيد و در بيست و سوم ماه محرم سال 169 به جهنم واصل گرديد و سنين عمرش به چهل و سه سال رسيده بود [1] .

از تاريخ استفاده مي گردد كه در حكومت ظلم مهدي عباسي بر حضرت سخت تر از دوران منصور گذشت، پيوسته حضرت را زير نظر داشت تا حدي كه اگر به مسافرتي مي رفت حضرت را همراه خود مي برد، به جريان زير توجه فرماييد:

مرحوم علامه مجلسي رضي الله عنه از كتاب مناقب ابن شهر آشوب و كتاب «الخرائج و الجرائح» راوندي نقل نموده كه: سالي مهدي عباسي به سوي مكه حركت كرد وقتي كه به منزلگاه «فتق عبادي» يا «قبر عبادي» رسيد مردم همراه از تشنگي صدا به ضجه بلند كردند مهدي امر كرد چاهي را حفر نمايند. صد قامت حفر كردند كه ناگهان به فضايي رسيدند كه هوا جريان داشت و تاريكي آن جا را فراگرفته بود و باد به شدت مي وزيد. كارگران از ترس بيرون آمدند، علي بن يقطين پول فراواني به دو مرد داد



[ صفحه 55]



كه آن را حفر نمايند وقتي كه پايين رفتند طول كشيد سپس بيرون آمدند در حالي كه رنگ آنان تغيير كرده بود و اظهار داشتند كه در آنجا باد مي وزيد، خانه ها و مردان و زنان و اشتران و گاو و گوسفنداني ديديم وقتي كه به آنها دست مي زديم نابود و پودر مي شدند! مهدي از علماي دربار جريان را پرسيد كسي چيزي نمي دانست پس امام موسي بن جعفر عليهماالسلام نزد مهدي آمد از حضرت پرسيد، فرمود: اينها اصحاب «احقاف» و قوم ثمود هستند كه غضب خداي قهار آنان را فراگرفت و به زمين فرو رفتند و وضع آنان را همان گونه بيان كرد كه آن دو مرد بيان كرده بودند [2] .