مرحوم شيخ مفيد از عده اي نقل نموده: بعد از آنكه حضرت موسي بن جعفر عليهماالسلام را به عيسي بن جعفر سپردند يك سال نزد وي زنداني بود، هارون به عيسي بن جعفر نوشت حضرت را به شهادت برساند عيسي بن جعفر بعضي از حاشيه نشينان و افراد مورد اطمينان خود را طلبيد و با آنان درباره پيشنهاد هارون مشورت نمود به او گفتند: از اين كار دست بازدار و از هارون عذرخواهي كن.

عيسي بن جعفر به هارون نوشت: زنداني بودن موسي بن جعفر نزد من به طول انجاميد و من وجهي براي كشتن او نيافتم او را امتحان كردم و در طول اين مدت جاسوساني را بر وي گماشتم ديدم پيوسته به عبادت مشغول است حتي بعضي را واداشتم تا به دست آورد كه در دعايش چه مي گويد، معلوم شد نه بر تو و نه بر من نفرين نمي نمايد و از ما به بدي ياد نمي كند تنها براي خودش از خدا طلب رحمت و مغفرت مي نمايد پس اگر كسي را فرستادي او را به وي مي سپارم و گرنه او را آزاد مي كنم زيرا من از زنداني بودنش نزد خودم در زحمت هستم.

و نقل شده كه بعضي از جاسوسان عيسي بن جعفر به وي گزارش داد كه بسياري از اوقات از آن حضرت مي شنوم كه در دعايش چنين مي گويد:

«اللهم انك تعلم اني كنت أسألك أن تفرغني لعبادتك اللهم و قد فعلت فلك الحمد».



[ صفحه 84]



«بار خدايا آگاهي كه من از تو درخواست نمودم كه فراغتي جهت پرستش خودت به من عطا كني بارالها آنچه را خواستم به من عطا نمودي پس تو را حمد مي نمايم».

وقتي كه نامه ي عيسي بن جعفر به هارون رسيد كسي را فرستاد حضرت را به بغداد منتقل نمود.