مرحوم شيخ مفيد مي نويسد: روايت شده: نوافل شب را ادا مي كرد و آنها را به نماز صبح متصل مي نمود سپس به تعقيب مشغول مي گرديد تا آفتاب طلوع مي كرد پس از آن سر به سجده مي گذاشت و دعا و اذكار را مي خواند تا نزديك ظهر، بيشتر اوقات اين دعا را مي خواند و تكرار مي نمود:

«أللهم اني أسألك الراحة عند الموت و العفو عند الحساب».

يكي از دعاهاي آن حضرت اين بود:

«عظم الذنب من عبدك فليحسن العفو من عندك».

از خوف خدا آن قدر گريه مي كرد كه محاسن شريفش از اشكش تر مي شد.

و نوشته است امام كاظم عليه السلام عابدترين اهل زمان خويش بود [1] .

و مرحوم مجلسي از كتاب «قرب الاسناد» از علي بن جعفر نقل نموده: با برادرم موسي بن جعفر عليهماالسلام در چهار سفر عمره بودم كه با اهل و عيال از مدينه به مكه پياده رفت يكي از آن سفرها بيست و شش روز و يكي بيست و پنج روز و يكي بيست و چهار و يكي بيست و يك روز در راه بود [2] .

و نيز مرحوم شيخ مفيد نوشته است: قرآن را بهتر از همه مردمان زمان



[ صفحه 135]



خويش حفظ داشت و در خواندن آن صدايش از همگان دلنشين تر بود قرآن را با صوتي حزين تلاوت مي نمود كه شنوندگان از صداي آن حضرت مي گريستند و مردم مدينه آن حضرت را «زين المتهجدين» مي ناميدند [3] .