در قرب الاسناد از علي بن حمزه نقل نموده كه شرفياب خدمت امام موسي بن جعفر عليهماالسلام بودم كه سي برده حبشي كه آنان را براي حضرت خريده بودند خدمت حضرت آوردند يكي از آنان كه زيباروي بود با حضرت به سخن گفتن پرداخت حضرت ساعتي با او به زبان حبشي سخن گفت آن گاه درهمي به وي داد و به او فرمود: هر ماه به هر يك از غلامان سي درهم بوده. سپس برده ها بيرون رفتند من به حضرت عرض كردم: فدايت شوم! ديدم با اين غلام به زبان حبشي تكلم نمودي به او چه دستوري دادي؟ فرمود: به او دستور دادم كه با رفقايش خوشرفتار باشد و به هر يك در ماه سي درهم بدهد بدين جهت با او سخن گفتم كه ديدم غلامي عاقل و از شاهزادگان آنهاست سفارش همه چيز را به او نمودم سفارش مرا پذيرفت و انساني راستگوست.

سپس حضرت فرمود: شايد از سخن گفتن من با او به زبان حبشي تعجب نمودي؟ از اين تعجب نكن آنچه را از كار امام خبر نداري بيش از اين و شگفت تر است. سخن گفتن امام با علم امامت به هر زباني نيست مگر مثال پرنده اي كه با منقارش قطره اي از آب دريا برمي دارد اگر پرنده اي با منقارش قطره اي از آب دريا را بردارد از دريا چيزي كم مي شود؟! همانا امام به منزله درياست از علم او كم نمي گردد شگفتي هاي كارهاي امام بيش از آن است كه ديدي [1] .



[ صفحه 145]