سيد امير احمد، معروف به «شاه چراغ» [1] در ميان فرزندان موسي بن جعفر (ع) بعد از امام رضا (ع) بر همه ي برادران خود برتري و فضيلت داشت. وي مردي بخشنده، بزرگوار و پرهيزكار بود. در شرح حال او نوشته اند كه در راه خدا هزار بنده آزاد كرده است. [2] كرامات نفساني و سجاياي اخلاقي، او را محبوب پدر بزرگوارش كرده بود؛ چندان كه آن حضرت او را بر بعضي از فرزندانش مقدم مي داشت، بعضي از املاك خود را به وي بخشيد و او را - به ظاهر - از جمله جانشينان خود قرار داد.

اسماعيل، برادر احمد مي گويد:



[ صفحه 12]



«پدرم همراه فرزندانش به سوي بعضي از املاكش بيرون رفت. همراه احمد، بيست نفر از خدمتكاران و چاكران پدرم بودند كه با او مي ايستادند و با او مي نشستند؛ علاوه بر اين پدرم پيوسته نظرش با او بود و پاس او را مي داشت و از او غافل نمي شد و ما از آنجا بازنگشتيم تا آن كه احمد بازگشت.» [3] .