با انتشار خبر شهادت امام كاظم (ع) در مدينه، مردم سراسيمه بر در خانه «ام احمد» اجتماع كردند. احمد همراه جمعيت به مسجد رفت و چون وي مردي شريف و بزرگوار و آثار عبادت در چهره اش نمايان بود و مردم از وي كرامات زيادي ديده بودند، همگان گمان مي كردند وي امام و جانشين پدر مي باشد؛ از اين رو، با وي بيعت كردند. او از مردم بيعت گرفت سپس بر فراز منبر رفت و خطبه اي در نهايت فصاحت و بلاغت ايراد كرد و



[ صفحه 13]



در پايان افزود:

«مردم! همان گونه كه همه ي شما در بيعت من هستيد، من در بيعت برادرم علي بن موسي الرضا (ع) هستم. بدانيد او امام و خليفه ي بعد از پدرم مي باشد؛ او، ولي خداست و هر دستوري كه مي دهد از سوي خدا و پيامبرش بر من و شما واجب است كه از او پيروي كنيم.»

حاضران، پذيراي سخن وي شده با او از مسجد بيرون رفتند و در حالي كه احمد پيشاپيش آنان حركت مي كرد بر در منزل امام رضا (ع) گرد آمدند و با آن حضرت تجديد بيعت كردند. امام رضا (ع) براي برادرش دعا كرد. [1] .

احمد همچنان در خدمت و اطاعت برادر بود تا زماني كه مأمون امام رضا (ع) را از مدينه به مرو احضار كرد و او را وليعهد خود ساخت.