فطحيه
كه بر اين باور بودند كه پس از امام صادق (ع) امامت به فرزندش عبدالله بن جعفر معروف به عبدالله افطح [1] رسيده است. [2] .
پيدايش اين فرقه ها در آغاز امامت پيشواي هفتم (ع) آن هم از درون بيت امامت، فضاي فكري جامعه ي اسلامي را در اين مقطع حساس بيش از پيش مسموم ساخت و رسالت موسي بن جعفر (ع) را در پاسداري از سنگر امامت سنگين تر كرد.
پاورقي
[1] وي را از آن جهت افطح مي گفتند كه سرش و بنا به نقلي پاهايش پهن بود. (فرق الشيعه، ص 78).
[2] ر. ك: فرق الشيعه، نوبختي، ص 66 - 78.