پيشواي هفتم (ع) در برابر مدعيان امامت نيز موضع گرفت و امامت آنان را نفي كرد. در ميان افرادي كه پس از شهادت امام صادق (ع) ادعاي امامت كردند، عبدالله افطح از همه ي آنان فعال تر بود؛ از اين رو سخنان و موضعگيري هاي امام (ع) در اين بخش، بيشتر متوجه اوست كه در ذيل به دو نمونه - گفتاري و عملي - آن اشاره مي كنيم.

- هشام بن سالم مي گويد: به محضر موسي بن جعفر (ع) عرض كردم، عبدالله مي پندارد بعد از پدرش «امام صادق (ع)» امام است؟ امام (ع) فرمود: عبدالله مي خواهد



[ صفحه 171]



خدا پرستش نشود. [1] .

- بنابر نقل مفضل بن عمر، امام كاظم (ع) پس از آن كه ديد برادرش عبدالله افطح بناحق و بدون شايستگي ادعاي امامت مي كند، فرمان داد هيزم زيادي وسط خانه جمع كردند، سپس دستور داد عبدالله با گروهي از بزرگان شيعه به منزلش دعوت شوند. چون دعوت شدگان گرد آمدند، حضرت دستور داد هيزم ها را آتش بزنند. وقتي شعله هاي آتش زبانه كشيد، برخاست و با لباس هاي خود در درون آتش نشست و ساعتي با حاضران صحبت كرد. آنگاه برخاست، لباس هايش را تكان داد و به كناري آمد و به برادرش عبدالله فرمود: اگر مي پنداري كه بعد از پدرت امام هستي برخيز و آنجا كه من نشستم بنشين!

عبدالله با شنيدن اين سخن، رنگ از چهره اش پريد، برخاست و به جاي رفتن به درون آتش، در حالي كه ردايش بر زمين كشيده مي شد، با شرمندگي از منزل امام (ع) بيرون رفت. [2] .