دعوت به امامت همواره در سرلوحه دعوت امامان (ع) قرار داشت. زيرا دشمنان با تمام توان سعي در حذف و نابودي آن داشتند.

پيدايش فرقه هاي جديد فكري از قبيل اسماعيليه، فطحيه، ناووسيه و مباركيه در آغاز دوران امامت موسي بن جعفر (ع) و ادعاي امامت از سوي برخي از سران آنها، مسأله امامت پيشواي هفتم (ع) را با مشكلات بيشتري مواجه ساخت.

محورهاي مهم فعاليت هاي امام كاظم (ع) در پاسداري از ميراث امامت عبارت بود از:

1- نفي امامت ديگران: امام (ع) در اين مرحله از يك سو صلاحيت زمامداران معاصر خود را نفي كرد و آنان را افرادي فاسق و غاصب خواند؛ از سوي ديگر در برابر مدعيان امامت از قبيل برادرش عبدالله افطح موضع گرفت و در گفتار و عمل صلاحيت آنان را براي رهبري جامعه ي اسلامي رد كرد.

2- اثبات امامت خويش: امام (ع) در اين مرحله با صراحت مردم را به پذيرش امامت خود فرا مي خواند و با نشان دادن كرامات فراوان در صدد تبيين و تثبيت امامت خود برآمد و از اين طريق حق را براي مردم آشكار ساخت و دست فرصت طلبان و نالايقان را از چيدن ميوه شجره طيبه ي رسالت كوتاه كرد.

پرسش

1- حفظ و حراست از ميراث امامت از چه ويژگي و اهميتي برخوردار بود؟

2- مهمترين تلاش هاي دشمنان براي از بين بردن مكتب اهل بيت (ع) چه بود؟

3- پس از شهادت امام صادق (ع) شيعيان در امر امامت به چند فرقه منشعب شدند؟

4- يك نمونه از نفي امامت زمامداران عباسي توسط پيشواي هفتم (ع) را به اختصار ذكر كنيد.

5- امام كاظم (ع) نسبت به برادرش عبدالله كه مدعي امامت بود چه موضعي اتخاذ كرد؟



[ صفحه 175]