از ديگر تلاش هاي امام كاظم (ع) در ارتباط با شيعيان وساطت از آنان براي برآمدن حاجاتشان مي باشد. به عنوان نمونه محمد بن سالم مي گويد: زماني كه سرورم موسي بن جعفر (ع) را نزد هارون بردند، هشام بن ابراهيم خدمت آن حضرت رسيد و گفت: سرورم! در ارتباط با كار من عريضه اي به فضل بن يونس نوشته شده است؛ از او بخواه تا حاجت مرا برآورد.

امام (ع) پذيرفت و تصميم گرفت نزد او رود. دربان جريان آمدن امام را به فضل بازگفت. فضل كه از شنيدن اين خبر بسيار خوشحال شده بود به دربان گفت: اگر راست بگويي در راه خدا آزادي؛ و نيز وعده اموال زياد به وي داد. سپس پابرهنه به استقبال امام (ع) رفت. هنگامي كه امام را ديد بر روي پاهاي آن گرامي افتاد و شروع به بوسيدن آنها كرد. آنگاه امام (ع) را بر سر سفره غذا دعوت كرد. امام پذيرفت. در پايان امام (ع) از وي خواست حاجت هشام را برآورد. او نيز چنين كرد. [1] .

اين رفتار امام (ع) نشان دهنده اهميت برآوردن حاجت مؤمن از ديدگاه امامان (ع)



[ صفحه 182]



است. برخورد فضل بن يونس با مسأله آمدن امام (ع) نزد او، گوياي آن است كه اين ديدار به دور از انتظار وي بوده است.