محمد بن موسي، مكني به «ابوابراهيم» مردي جليل القدر و صاحب فضل و كرامت



[ صفحه 14]



بود. وي را به خاطر فزوني عبادت و نمازش «محمد عابد» مي گفتند. درباره ي روحيه تهجد و حالات معنوي و روحاني وي نوشته اند:

«او پيوسته با وضو و طهارت و قرين عبادت بود و شبها مشغول نماز مي گشت و چون از نماز فارغ مي شد لحظاتي استراحت مي كرد. دوباره از بستر برمي خاست و مشغول طهارت و نماز مي گشت. مجدداً ساعتي استراحت مي كرد، سپس برمي خاست، وضو مي گرفت و به نماز مي ايستاد. اين روش و عادت او تا سپيده صبح بود.» [1] .

يكي از شيعيان در مقام وصف شب زنده داري محمد مي گويد:

«هيچگاه محمد را ديدار نكردم مگر آن كه اين آيه را به ياد مي آوردم (و او را از مصاديق بارز آن مي دانستم): كانوا قليلاً من الليل ما يهجعون» [2] [3] .

محمد و اميراحمد از يك مادر هستند و شايد اين ويژگي موجب آن بود كه آنان همواره در كنار هم و مونس يكديگر باشند. بنابر نوشته مورخان وي از ستم عباسيان ناگزير از هجرت به ايران و فارس شد و در شيراز مخفيانه زندگي مي كرد و در طول اختفا به نوشتن و استنساخ قرآن همت گمارد و از اجرت آن هزار بنده آزاد كرد و سرانجام در شيراز درگذشت [4] و قبر او هم اكنون در شيراز در كنار قبر برادرش احمد، زيارتگاه ارادتمندان است.