در درس هاي پيشين با ابعاد و محورهايي از خط مشي سياسي امام كاظم (ع) آشنا شديم؛ پاسداري از ميراث گران سنگ امامت، رهبري و حمايت شيعيان، تقيه و نفوذ در تشكيلات دستگاه خلافت. در اين درس به محور ديگري از خط مشي سياسي آن گرامي مي پردازيم؛ محوري كه در زندگي سياسي و مبارزاتي رهبران الهي از پيامبران گرفته تا جانشينان آنان همواره به عنوان يك اصل اساسي مبارزاتي مطرح و مد نظر بوده و هيچ گاه مورد غفلت و بي توجهي آنان قرار نگرفته است و آن عبارت است از اتخاذ موضع منفي در برابر طاغوت زمان خود و كناره گيري از تشكيلات ظلم و ستم و ضد خدايي آنان. آواي رباني: «كونا للظالم خصماً و للمظلوم عونا» اميرمؤمنان (ع) در واپسين لحظات زندگي اش [1] در گوش جان همه ي فرزندان آن بزرگوار از جمله موسي بن جعفر (ع) طنين افكند و آنان را نه به عنوان خصم، كه سرسخت ترين خصم و مقاوم ترين و سازش ناپذيرترين عنصر در برابر ستم و ستمگران جامعه ي خويش قلمداد كرد.

ما در اين درس نخست به مبارزات و موضعگيري هاي منفي پيشواي هفتم (ع) در برابر طاغوت هاي عصر خود اشاره مي كنيم سپس رهنمودهاي آن گرامي به يارانش را در اين زمينه يادآور مي شويم.