عوامل ياد شده هارون را بر آن داشت تا تصميمي قطعي خود را مبني بر دستگيري و به شهادت رساندن موسي بن جعفر (ع) به مرحله اجرا گذارد. ولي اين كار نياز به زمينه سازي اجتماعي و آماده كردن افكار عمومي داشت. بعيد نيست پاره اي از اين سعايت ها، ساختگي و به دستور خود هارون صورت گرفته باشد تا بعدها بتواند وانمود كند كه مردم نيز در اين قضيه سهيم بودند. [1] .

به جز اين نكته، هارون براي فراهم كردن زمينه اجتماعي دستگيري امام (ع) دست به تبليغات گسترده اي زد كه متهم كردن امام (ع) به تهمت هاي ناروا از مهمترين آنها است.

هارون چه در گفتگوهاي روياروي با پيشواي هفتم (ع) و چه در صحبت هاي عمومي اش با مردم از اين حربه بهره مي جست. به عنوان نمونه در جلسه اي خطاب به امام (ع) گفت: «چرا شما مي گوييد: تمامي مسلمانان بردگان و كنيزان ما هستند؟ و نيز مي گوييد: كسي كه ما بر او حقي داريم و او ادا نمي كند مسلمان نيست.»

امام (ع) اين تهمت را به شدت تكذيب كرد و با دليل و منطق پاسخ هارون را داد. [2] .



[ صفحه 214]