پيشواي هفتم (ع)، بدون ابراز ناراحتي از گرفتاري كه برايش پيش آمده است، محيط زندان را جاي مناسبي براي توجه به خدا و راز و نياز با او يافت و پروردگارش را بر اين نعمت سپاس گفت.

جاسوسان عيسي بن جعفر به وي گزارش دادند كه بارها اين دعا را از امام كاظم (ع) در زندان شنيده اند:

«پروردگارا! تو خود مي داني كه من پيوسته از تو فرصتي را براي عبادت مي خواستم. اكنون كه (خواسته ام را) برآورده اي تو را ستايش و سپاس مي گويم» [1] .

از سوي ديگر، هنگامي كه جريان زنداني شدن فرزند رسول خدا (ص) به گوش اقشار مختلف مردم بصره رسيد، دانشمندان و محدثان، مشتاق ديدار آن حضرت شدند و پنهاني با امام (ع) ارتباط برقرار كردند و از محضر مباركش در زمينه هاي گوناگون استفاده بردند. از جمله مي توان از ملاقات «ياسين ضرير» با آن حضرت نام برد. [2] .