تاريخ، خواهران و برادران زيادي را سراغ دارد كه با تمام وجود همديگر را دوست داشته و محبت آنان نسبت به يكديگر زبانزد خاص و عام است. بارزترين نمونه اين افراد امام حسين و زينب كبري عليهماالسلام و پس از ايشان امام رضا و حضرت معصومه عليهماالسلام هستند. حضرت رضا (ع) در سال 148 هجري متولد شد و مدت 25 سال، تنها فرزند «نجمه خاتون» بود تا سرانجام در اول ذيقعده سال 173، خواهرش حضرت معصومه چشم به جهان گشود.

بيش از ده بهار از عمرش نگذشته بود كه پدر بزرگوارش به دست هارون به شهادت رسيد. از اين پس تنها مايه ي تسلي او برادر ارجمندش علي بن موسي الرضا (ع) بود كه ناگهان مأمون با توسل به نيرنگ و زور او را به خراسان فرا خواند.

حضرت معصومه (ع) حدود يك سال فراق برادر را تحمل كرد ولي ديگر كاسه صبرش لبريز شد و تصميم به هجرت به ايران و ديدار برادر گرفت. در اين سفر پنج تن از برادران حضرت به نام هاي: فضل، جعفر، هادي، قاسم و زيد و تعدادي از برادرزادگان و تني چند از خدمتكاران، آن گرامي را همراهي مي كردند.

حضرت معصومه (ع) رنج سفر را تحمل كرد تا به شهر «ساوه» رسيد. مردم آن شهر كه در آن زمان از دشمنان سرسخت اهل بيت بودند به آنان حمله كردند و جنگ سختي درگرفت و همه برادران و برادرزادگان حضرت معصومه به شهادت رسيدند.

شهادت 23 تن از بستگان و عزيزان آن گرامي، او را به شدت محزون و در غمي جانكاه فرو برد و در نهايت به بستر بيماري كشاند.

مردم و اشراف قم كه دوستدار خاندان پيامبر (ص) بودند با آگاهي از اين واقعه



[ صفحه 21]



دلخراش به ساوه رفتند و پس از ديدار با دختر موسي بن جعفر (ع)، آن گرامي را به درخواست خودش به قم آوردند.