كلام الهي، رفيق و مونس موسي بن جعفر (ع) در تنهايي هايش بود. آن گرامي قرآن را در زيباترين لحن و با تدبر و تأمل تلاوت مي كرد و به هنگام تلاوت، اندوهگين مي شد و شنوندگان از اندوه ايشان مي گريستند. [1] به آيات وعده و وعيد كه مي رسيد آنها را بر وجود مباركش عرضه مي داشت، در حالي كه قطرات اشك بر گونه هاش جاري مي گشت. [2] .



[ صفحه 28]