بازگشت

بردباري و گذشت


پيشواي هفتم (ع) كوهي از بردباري و گذشت بود. لقب «كاظم» براي آن حضرت حاكي از اين خلق نيكو و نشانه ي شهرت ايشان به فرو خوردن خشم و حلم است.

بسيار اتفاق مي افتاد كه آن گرامي پاسخ بدي ها و ناسزاگويي هاي افراد نادان را با نيكي و احسان مي داد. [1] .

امام كاظم (ع) نه تنها خود در برخورداري از اين صفت، بي نظير و سرمشق ديگران بود، بلكه - به لحاظ ارجمندي و اهميت آن - تخلق به آن را به بستگان و فرزندانش توصيه مي كرد. ابن صباغ مالكي نقل مي كند:

«روزي موسي بن جعفر (ع) همه فرزندانش را گرد آورد و به آنان فرمود: فرزندان من! سفارشي براي شما دارم كه اگر آن را مراعات كنيد سودمند خواهيد شد: اگر كسي نزد شما آمد و در گوش راستتان چيزي كه ناخوشايند شما بود گفت:، سپس از ناحيه گوش چپتان عذرخواهي كرد و گفت من چنين چيزي نگفتم، عذر او را بپذيريد.» [2] .



[ صفحه 32]



علي بن جعفر مي گويد: برادرم موسي بن جعفر (ع) فرمود:

«پدرم دست مرا گرفت و فرمود: اي موسي! پدرم محمد بن علي دست مرا گرفت آن چنان كه من دست تو را گرفتم و فرمود: پدرم علي بن حسين دست مرا گرفت و فرمود: فرزندم! نسبت به هر كس كه از تو خواستار انجام كار نيك شد، نيكي كن؛ چنان چه سزاوار نيكي باشد، چه بهتر و اگر او سزاوار نيكي نباشد، تو شايسته انجام آن هستي؛ و چنان چه مردي از جانب راستت به تو ناسزا گفت، سپس متوجه جانب چپت شد و عذرخواهي كرد پذيراي عذرش باش.» [3] .



[ صفحه 33]




پاورقي

[1] به عنوان نمونه ر. ك: اعلام الوري، ص 296، اعيان الشيعه، ج 2، ص 7 و مقاتل الطالبيين، ص 499.

[2] الفصول المهمة، ص 238.

[3] اعلام الدين، ص 235.