1- عبادت: پيشواي هفتم (ع) در عبادت، يگانه ي عصر خود بود و كمتر شبي در عمرش سر بر بالين آسايش مي گذارد. لقب «عبد صالح» براي آن حضرت، بيانگر فزوني عبادت اوست.

2- انس با قرآن: امام كاظم (ع) انس ويژه اي با قرآن داشت. آن را با لحني زيبا و تدبر و تأمل تلاوت مي كرد و به هنگام تلاوت محزون مي شد چندان كه شنوندگان به گريه مي افتادند. به آيات عذاب كه مي رسيد قطرات اشك از ديدگانش سرازير مي گشت.

3- زهد: موسي بن جعفر (ع) پيشواي زاهدان بود و از نعمت هاي دنيوي جز در حد ضرورت بهره نمي گرفت. آن حضرت علاوه بر آن كه در عمل، روشي زاهدانه داشت و وجودش در اين زمينه الگوي ديگران بود، در سخنان خود، ديگران را به زهد و بي رغبتي به دنيا ترغيب مي كرد.