- امام صادق (ع): يزيد بن سليط مي گويد: ما گروهي بوديم كه امام صادق (ع) را در راه مكه ديدار كرديم. من عرض كردم: پدر و مادرم به فدايت! شما امامان پاك هستيد، از سوي ديگر از مرگ نيز گريزي نيست. اكنون سخني و توصيه اي به من بفرماييد تا به آيندگان ابلاغ كنم.

امام (ع) فرمود: اشكال ندارد؛ اينان فرزندان من هستند - و در حالي كه به فرزندش موسي (ع) اشاره مي كرد فرمود - و اين هم، سرور و آقاي ايشان است كه داراي دانش، حكمت، فهم، سخاوت و شناخت نيازمندي هاي ديني و مسائل مورد اختلاف مردم مي باشد و در اوست، حسن خلق و برخورد نيك با همسايگان، و او بابي است از ابواب الهي.

و آنچه از همه اين ها مهم تر است آن كه خداي تعالي از صلب او پناه اين امت و علم، و نور و فهم و حكمت آنها را بيرون مي آورد. و او بهترين مولود و بهترين آفريده خداست كه خداوند به وسيله او خون ها را حفظ مي كند، اختلافات را اصلاح مي نمايد و پراكندگي ها و شكستگي ها را برطرف مي سازد؛ برهنه را مي پوشاند و گرسنه را سير مي كند و بيمناك را ايمني مي بخشد و به بركت وجود او باران فرو مي ريزد.... [1] .

- حفص بن غياث نخعي از اصحاب امام صادق و امام كاظم عليهماالسلام [2] .

«من كسي را نديدم كه به اندازه موسي بن جعفر (ع) بر نفس خويش بيمناك ولي براي مردم



[ صفحه 55]



اميدبخش باشد. تلاوت او توأم با حزن بود و هر گاه قرآن را مي خواند گويي با فردي به طور حضوري و مشافهه سخن مي گويد.» [3] .

- ربيع بن عبدالرحمان اسدي از ياران امام صادق (ع):

«سوگند به خدا، موسي بن جعفر (ع) از هوشياران بود و مي دانست چه كسي پس از درگذشتش بر امامت او متوقف خواهد شد، با اين حال، خشمش را نسبت به آنها فرو مي برد و آنچه از ايشان مي دانست،آشكار نمي كرد، از اين رو، «كاظم» ناميده شد.» [4] .