- محمد بن طلحه شافعي:

«موسي بن جعفر كاظم (ع) پيشواي گرانقدر، بزرگ مرتبت، كوشش گر در عبادت و مشهور به كرامات است. شب را با قيام و سجود و روز را با روزه و صدقه به پايان مي برد. و به خاطر فزوني بردباري و گذشتش نسبت به تجاوزگران به حقش، «كاظم» خوانده مي شد. حضرتش پاداش بدي را به نيكي مي داد و با گذشت، به مقابله با جنايتكار برمي خاست. عبادتش به قدري فزون بود كه «عبد صالح» ناميده شد. مردم عراق او را با عنوان «باب الحوائج الي الله» مي شناختند. چون هر كس به وي متوسل مي شد خواسته اش برآورده مي گشت. كراماتي كه از آن حضرت ظاهر شد عقل ها را متحير ساخته و به چنين قضاوتي وا مي دارد كه براي او نزد پروردگارش سابقه اي نيك وجود دارد كه زوال پذير نيست.» [1] .

- ابن حجر هيثمي:

«موسي كاظم (ع) در علم، معرفت، كمال و فضل، وارث پدرش بود.به خاطر فزوني حلم و گذشتش «كاظم» ناميده شده است. و نزد مردم عراق به «باب قضاء الحوائج عندالله» معروف بود. و پارساترين، داناترين و بخشنده ترين مردم زمان خود بود.» [2] .

- خطيب بغدادي:

«امام موسي (ع) فردي سخاوتمند و بزرگوار بود، و زماني كه كسي او را اذيت و آزار مي كرد، كيسه ي پولي كه محتوي هزار دينار بود براي وي مي فرستاد. كيسه هاي بخششش سيصد دينار، چهارصد دينار و دويست دينار بود كه ميان مردم مدينه تقسيم مي كرد و چنان چه يكي از كيسه هاي كرم آن حضرت به انسان نيازمندي مي رسيد او را بي نياز مي كرد.» [3] .

- ابن جوزي:

«حضرت موسي (ع) مردي بخشنده و بردبار بود، و از آن جهت «كاظم» ناميده شد كه وقتي از كسي ناسزايي مي شنيد، براي او پول مي فرستاد.» [4] .



[ صفحه 59]