از جمله اختصاصات پيامبران و رهبران الهي اين است كه شرايط و دوران مختلف سني تأثيري در توانمندي و قدرت معنوي آنان ندارد، چرا كه اين قدرت، خدادادي است و خداوند به هر كس كه اراده اش تعلق بگيرد عنايت مي كند، خردسال باشد يا بزرگسال، سخن گفتن در گهواره از جمله اين توانمندي ها است كه خداوند به پيامبران و جانشينان آنان داده است. حضرت عيسي (ع) از جمله ي اين پيامبران است كه خداوند به سخن گفتن وي در گهواره تصريح كرده است. [1] .



[ صفحه 63]



موسي بن جعفر (ع) به عنوان پيشواي امت و جانشين رسول خدا (ص) از اين قدرت و امتياز برخوردار بود. امام رضا (ع) بر سخن گفتن پدر بزرگوارش در گهواره تصريح كرده و مي فرمايد: «پدرم از كساني بود كه در گهواره سخن مي گفتند.» [2] يعقوب بن سراج مي گويد:

«به حضور امام صادق (ع) رسيدم، ديدم آن حضرت بر بالين فرزندش ابوالحسن كه در گهواره بود نشسته است. امام (ع) خطاب به من فرمود: به سرورت نزديك شو و بر او سلام كن. من به ابوالحسن (ع) نزديك شدم و سلام كردم. پاسخ سلام مرا با لهجه اي فصيح داد، سپس فرمود: برو و نام دخترت را كه ديروز گذارده اي تغيير ده، زيرا آن اسم، مبغوض خداوند است.

و اين در حالي بود كه براي من دختري متولد شده بود و من اسم او را حميرا گذاشته بودم.

امام صادق (ع) فرمود: به فرمان او گوش فرا ده كه هدايت خواهي شد. من رفتم و اسم دخترم را عوض كردم.» [3] .