شناخت حقتعالي و توجه و عنايت به مقام ربوبي به ويژه به هنگام نماز و عبادت از ديگر ويژگي هاي اولياي الهي از جمله موسي بن جعفر (ع) است. نمونه ي ذيل بيانگر اين حقيقت است،



[ صفحه 64]



ابوحنيفه خدمت امام صادق (ع) رسيد و عرض كرد: نگران شدم وقتي ديدم فرزندتان موسي (ع) نماز مي خواند و مردم از پيش روي او مي گذرند.

امام (ع) فرزندش موسي (ع) را خواست و جريان را از او پرسيد. حضرت كاظم (ع) فرمود:

«نعم يا ابة ان الذي كنت اصلي له كان اقرب الي منهم. يقول الله تعالي: و نحن اقرب اليه من حبل الوريد.» [1] .

آري (چنين بود) اي پدر عزيزم! (ليكن) آن كس كه من براي او نماز مي خوانم به من نزديكتر از آنان است (كه از پيش رويم مي گذشتند) خداوند مي فرمايد: ما به او از رگ قلبش نزديكتريم.

امام صادق (ع) با شنيدن سخنان فرزندش او را در آغوش گرفت و فرمود:

«پدر و مادرم به فداي تو اي گنجينه ي اسرار نامتناهي الهي» [2] .

ابوحنيفه در جريان اين ديدار خواست خودي نشان دهد و اظهار فضلي بكند ولي سخنان عارفانه و عميق فرزند خردسال امام صادق (ع) او را شرمنده كرد و اين پيام و درس مهم را به وي داد كه او در مقامي نيست كه بخواهد به اهل بيت پيامبر (ص) درسي بدهد و چيزي بياموزد.